بی خیال

هی شاپرک

اونی که دورش می چرخی ماه نیست.

فوقش یه لامپ صد واته!!!

این روزها همه را "چیز" صدا می زنم.

از پخشی فلان‌ تماس گرفتند برای سفارش مقادیری کتاب.

از پخشی فلان، اقای بهمان که مرا دیگر به نام می شناسد، یکی یکی عنوان و تعداد کتاب ها را می خواند و من یادداشت می کردم.

تا رسید به کتاب "تفنگت را زمین بگذار" . ده تا.

گفت: یادش بخیر،شجریان یه چیزی خوند بعد از جریان های ۸۸. برادر تفنگت را...

گفتم: بله، درست.

دلم می خواست بگویم ای آقا،‌روضه نخوان. من اشکم  همین زیر پلکم له له می زند برای بیرون ریختن....

تشنه ام

آخرش چی میشه؟خب معلومه که مرگ آخرشه، قبل از آخرش چی میشه؟!

زندگیم شده عین زندگی یه ربات با این تفاوت که رباته لبخندم میزنه، بقیه رو هم اذیت می کنه.

اما همین.

انگار دارم به همین زودی دچار روزمرگی میشم.

چی کار کنم؟!!

یه وقتی فک‌ می کردم، شاید بتونم راهمو تو عکاسی پیدا کنم. فک می کردم یه روزی یه شات می زنم که هیشکی تو دنیا نزده. یه صحنه رو ثبت می کنم که همه چارشاخ بمونن! حالا هفته ای یبار دستم میخوره به ژیا-دوربینم- اونم نه قاطی مردم. نه یه جای خاص.

یه زمانی هم فک میکردم میشه نوشتنمو پرورش بدم. میشه...

قبل ترشم فکر نقاشی بودم، فکر زدن یه گالری، یه سبک جدید.

حالا اما عمرا به هیچی فک نمی کنم.

شایدم عجولم. اما نه، پیر دارم میشم و خنگ و دیگه نمیدونم اصلا استعدادی دارم یا نه...

دلتنگی که شاخ و دم ندارد!

روبه رویم نشسته ای

و من

حال پیانیستی را دارم

که تمامی انگشتانش را بریده اند...

ای ساربان، لعنت به تو...

فکر کن

ماهی بودیم!

ساعتی ۳۶۰۰بار عاشقت می شدم و فراموشت می کردم!

زندگی رنگ کسالت به خود نمی گرفت..‌.

مارگاریتا بدون نی

دوست داشتن، ابتدا فقط هیجان است. یک جور بهم ریختگی هورمونی انگار. بعد که بگذرد و باقی بماند، خوب که کهنه شود، دیگر هیجانی ندارد. انگار غم به دل آدم می ریزند. شاید اولش از دلدار توقع محبت باشد، انتظار آغوش در مقابل آغوش‌. زمان که بگذرد و این علاقه پخته شود، اگر جنسش ناب باشد دیگر توقعی در کار نیست. 

بی چشم داشت عشق می ورزی و ذره ذره تحلیل می روی...                             

بیانزدیک تا هرم نفسهات بشینه رو گونه هام

-چه خوشگلن، بیا دوتاماگ بخریم. یکی من یکی تو.

+نه، یکی بسه.

-چرا؟پول همرات نیس؟عب نداره. من‌ دارم. بیا انتخاب کنیم.

خیره شد به لبای قرمزش و‌دیگه هیچی نگفت...

زخم های تنم را یواش می بوسی؟

چیزهایی هست که نمی توان تغییر داد، که همیشه با آدمی اند. سایه شان بر دوش سنگینی می کنند. خسته می کنند، فرسوده می کنند.

مثل گذشته.

حالا یادت چون خنکای اول صبح پاییز بیاید و نوازشی دهد و برود. چه فرق می کند. نسیم می گذرد...

*دلتنگ تو بودم که مرا دار زدند

گاهی وقت ها هست که مشکلات، که دردها و نگرانی ها آنقدر زیاد می شوند که طاقت آدم تمام.

اما بدی ماجرا اینجاست که دیگر شکایت نمی کنیم، تلاش نمی کنیم اوضاع عوض شود. انگار برایمان مهم نیست چه پیش آید. عادت می کنیم. خیال می کنیم رندگی یعنی همین، مثل همه ی مردم. باید سوخت و ساخت.

من می گویم این آدم ها بهتر است سرشان را بگذارند زمین و بمیرند.

زندگی فراتر ازین دردهاست. ظرفیت انسان فوق العاده ست. چرا عادت کنیم به خستگی، به سختی؟

چرا عادت نکنیم به لذت، به خوش گذرانی، به لبخند-نه،به قهقهه؟

بار آخر که بلند بلند خندیدیم کی بود؟

متنم را دوباره خوانی می کنم. انگار به در گفته ام که دیوار بشنود!!

*

ﺣﻠّﺎﺝ ﺷﺪﻡ،

ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻔﺮﻡ ﺳﻮﮔﻨﺪ،

ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ                                                 

ﺩﺍﺭ ﺯﺩﻧﺪ . .!

ﻓﺎﺿﻞ_نﻈﺮﯼ

پاییز پشت در بسته مانده است

کلاس نقد عکس باشد و از مشق هایت، کشیدن یک‌ نقاشی سورئال باشد. حالا همه ی اینها به کنار. باید یک شعر هم برایش بگویی!!

نقاشی سورئال با شعری در ضمیمه!

تو که باشی...

جونم برات بگه که

سرصبحی بدجور هوس انار کرده بودم.

میشه یه تُک پا بیای پیشم، یکم بخندی؟؟

*تا خرمنت نسوزد،احوال ما ندانی

نیمه شب، خیس باران

خواب، از من پرید.                                      

تو از سقف می چکیدی،

روی پیشانیم می نشستی

از چشمانم سُر می خوردی

و‌کنار لبانم‌ پهلو‌ می گرفتی.    

چشمانم را بستم 

و تسلیمت شدم.

بارانِ بی هنگام‌ِ من        

            به پیش رو...

*سعدی

اجازه هست شما را بغل کنم؟

 وقتی از صبح با یک فاجعه رو به رو می شوی دیگر انتظاری نداری که تا شب اوضاع بر وفق مراد پیش برود.

کتاب هایی که در انبار خیس شد و از بین رفت و‌من، شاید به طرز خنده داری، دلم برای درخت هایی که قطع شدند تا از هیکلشان این کتاب ها سبز شوند، گرفت.

و بعد پنج هزار کتابی که باید به دستمان می رسید و بابت دروغگویی و بدقولی عده ای ماند برای شاید فردا. چقدر می خواستم ورود اولین‌ کتابی که در جریان تولیدش بودم به انتشارات را، شاهد باشم. و فردا من نیستم...                                    

همه چیز مرا خاکستری کرده بود و‌ تو باید زنگ می زدی تا با آن صدای لوست حال مرا بهتر کنی.

باید زنگ می زدی و‌تکه بارانم می کردی و بر سرم می کوبیدی که دیدی حرف تو و دکتر یکی بود!

که همان پولی که رفت در جیب دکتر بابت شنیدن من، باید خرج تفریح منو تو می شد.

باید زنگ می زدی و‌من از ته دل می گفتم چقدر بیشعوری که حاضرم سه برابر همان پول را بدهم و‌تو بیایی، بنشینی رو به رو، مزخرف بگویی و حال مرا خوب کنی.

دنیای غریبی است که چرندیات تو ،حال مرا خوب می کند؟!

من

منتظر

آبان

می مانم...

یه چیز بی ربط بگو بخندیم!

خودکار به دست می گیرد و شروع می کند به پرسیدن.

می پرسد و یادداشت می کند. هراز گاهی هم چنگالش را در ظرف میوه اش فرو‌می بردو از میوه های متنوع و تکه تکه شده به سمت دهانش می برد.

تمامی گفت و‌گو بیست دقیقه هم به درازا نمی کشد.

مدام لبخند می زند، ابرو بالا می اندازد و می گوید: تو خیلی خوبی! خانه که داری، شغل مناسب و در دلت راضی هستی از اوضاع. حالا اگر هر روز چند قطره اشک هم بریزی مگر چه می شود؟!

می گوید تو جنگیده ای مدت ها و طبیعی است که الان خسته باشی. از خودت توقع زیادی نداشته باش. که این اوضاع حداقل تا شش ماه طول می کشد.

شش را می کشم و می گویم: شش ماه؟!

می گوید: حداقل.

باز تاکید می کند که فاطمه، تو خیلی خوبی!

و هر دو می خندیم.

آخر هم سه نوع قرص و‌به امید دیداری برای یک ماه بعد.                        

اشک نماد مظلوم نمایی نیست!

وقتی کسی منتظرم‌نیست، ترجیح می دهم بمانم انتشارات. خورشید که غروب کند برمی گردم به سمت خانه. می توانستم امشب به عروسی بروم اما حس می کنم تحمل چهره هایی که بادیدن من تبدیل به علامت تعجب و سوال می شوند را ندارم.

خوب است شب با خورشت بادمجان مامان و چهره ی زیبای خواهریم عزیزم تمام شود...                                             

همه کس، هیچ کس

صبح باشد

در پاییزی که بوی باران نمی دهد،

در را باز کنم به سمت روزی کاری

و یک پاکت خرمالو قبل از رسیدن به مغازه ها، پشت در انتظارم را بکشد...   

خرمالوهای سبز،گس و من حریصانه گازشان بزنم و آنقدر دهانم جمع شود که تو  قطره قطره از چشمانم سَر بروی.                                                           

بی آنکه لحظه ای فکر کنم حتی نمی دانستی خرمالو‌ زمین را برایم بهشت می کند و چه باور احمقانه ای که تو سفیر شادی صبحگاهی من باشی.

اما، دلخوشم به ساختنت...

بی هوا نوازشم کن

 در این روزهای مدرن

هنوز هم قبل از تایپ

کاغذ به دست می گیریم‌ و تو را پیش نویس می کنم.

حالا اما

چطور بنویسم وقتی

کاغذهایم‌را باد برده است

و هیج درختی نمانده که قلمی نو برایم بسازد...

پای زاپاس

راه پیمایی صبح تا شب آخر هفته، ترتیب پاهایم را داده است.

 اینقدر که امروز رفت و برگشت به محل کارم به مدد تاکسی بود و الان چنان کوفته و دردناک شده اند که اگر فرشته ای پیدا می شد برای ماساژ آنها، بدون فکر به عواقبش و لرزیدن پایه های عبودیتم، می سپردمشان به دستان او و به خواب می رفتم...

مریم مقدس

بوی کُندر همه جا را پر کرده بود. به سبک خودشان آهسته جلو می رفتم، که پیدایش شد. عصبانی بود. داد می زد اینجا برای دعا کردن است ،انگار من آن وسط بندری می رقصیدم و خودم خبر نداشتم.

دلم می خواست منم فریاد بکشم که خب منم می خواهم دعا کنم.

چیزی نگفتم. سرم را پایین انداختم و از آنجا بیرون رفتم.

زیر گوش سالمم زمزمه کن: شب تمام‌می شود.

آخر هغته که منتظرش بودم.

اما چرا همیشه آنچه انتظار نداریم پیش می آید. اولین مهمانی در منزل جدیدم برگزار شد. تمام مدت انگار کسی گلویم را گرفته بود و می فشرد.

بیش از چهارصد کشته ی ایرانی در منا.

رفتم دستشویی،تنها جایی که می شد از چشم‌ مهمان ها دور بود و گریستم.

تمام مهمان ها برایم عزیز بودند و من تحمل هیچ کدامشان را نداشتم.

حالا مهمانی به سر آمده است. مامان حتی رو مبلی ها را کشیده اند. خانه را مرتب تحویل دادند و من تنها شدم.

در تاریکی خیره به برق های آسمان...

آغوشت را نمی خواهم وقتی نمی خواهی کنارم باشی، من بسنده می کنم به زانوانم. به نخی که دود می شود. به صدای باران و ...

دلم قبرستان می خواهد امشب.