گاهی باید خود را به خریّت زد

نمای فعلی: شب

کاناپه

شعر

لیوان نسکافه

 و

زنی که در انبوه سؤال های بی جواب حل می شود...

پ. چای را با نبات دوست داشت، تو را بی نقاب.

الاغ جُفتک می اندازد، پس زنده است

باران می بارد و من به نُه روز شگفت انگیزی که پشت سر گذاشته ام فکر می کنم.

باران می بارد ...

مبارز بیتاب است

باد می وزد،مثل دست نوازشی آرام، نرم و بی صدا. کتاب می خوانم. چه اندازه خوب است بین جیغ و خنده بچه ها در پارک گم شد و کتاب خواند.

پسر کوچکم با دختری سه سال از خود بزرگتر دوست شده است. گاهی او می دود و فرار می کند گاهی دختر.

می گوید دوست شده ام با او، می گویم دودوست اسم هم را می دانند. می دود سمت او، می دود به سمت من. "نازنین"، اسمش نازنین است.

دختر چشم هایش را می بندد، دستانش را باز می کند و هوا را چنگ می زند تا پسرکم را پیدا کند.

بغض می کنم، سرم را در کتاب فرو می برم و اشک هایم...

مردی آنسوی پارک نشسته است و بیخیال طفل کوچکش خیره به من نگاه می کند.

کتاب می خوانم، "احتمالا گم شده ام".

پ. نازنینم،چشمانت را بازکن. زمانی می رسد که مجبور به بستن آنها خواهی شد.

در عصر کشیدن آغوش

میگه منکراتی نکش که بعدا نمایشگاه بزنی!

می خندم...

همینجوری

اولی. دوستت دارم.

دومی. ممنون، لطف داری.

اولی. ...

من فرزند ناخلف تو نیستم

بعضی روزها، بعضی شب ها، خاطره ها صف می کشند که هر کدام درحدتوان خود، ضربه ای بزنند و بروند پی کارشان که انگار کارشان همین دق دادن است.

آخ که امروز از آن روزها بود و امشب از همان شب هاست...

نقطه

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

سرکوب

می شود جمعه باشد و آنقدر خوابید که خورشید خانه را کاملا روشن کند و باز بیدار نشوی تا مامان با زنگ تلفن از جا بپراند تو را.

می شود برای خودت صبحانه درست کنی و با سینی برگردی به رختخواب بنشینی به خوردن و دیدن Revolutionary Road.

تمام که شد ببینی به به چه نوری دارد پنجره های امروز. کاکتوس ها را ردیف کنی زیر تابش خورشید و بنشینی به تماشای زیبایی.

کمی جمع و جور کنی، تختت را مرتب کنی و فکر کنی چقدر رنگ ها دلشان برای تو تنگ شده. بگردی تخته و قلم موها را پیدا کنی، نفسی عمیق بکشی و بنشینی به کشیدن خطوط، به ریختن رنگ ها روی فابریانو...

می شود زندگی کرد. می شود با خیلی چیزها دلخوش بود.

حتی می شود در حال درد کشیدن پهلو زیر لحاف، این جملات را سرهم کرد.

پ.روز فلانم، ساعت بهمان...

 چه اهمیتی دارد وقتی هنوز آجرهای سه سانتی در این شهر زنده هستند.

wifi

تشنگی کلافه ام کرده بود. به اولین کافه که رسیدم داخل شدم. نشستم و سفارش لیموناد دادم. تاکید کردم نعنا داشته باشد.

مشغول خواندن پیغام های تلنبار شده ی کانال های تلگرام بودم که پسری فال به دست بالای سرم ظاهر شد. گفتم نمی خواهم. از میزم که گذشت با خود گفتم چرا تنهاییم را با او، یک کیک و شیر قسمت نکنم?

دقایقی بعد او و دوستش مهمان یک نفر دیگر شدند. چای و کیک.

اما آن یک نفر ترجیح داد کنار پنجره تنها بنشیند.

خواب، ای خواب...

اللهم رُدَّ کل غریب ، اللهم فک کل أسیر 

پ.روز دهم، سه هفته می گذرد...

امان از خیار ماست

به جان تو نباشه،به جان خودم، دارم دلمو گم می کنم...

پ.روز هشتم، آسمان تهران، غروب زیبایی داشت.

صداها می مانند

جاری نبود.

 ایستاده بود و تنها انعکاس زیبایی درختان و آسمان او را دیدنی می کرد...

ایستاده ام و هیچ چیزی از من منعکس نمی شود.

نه تابش خورشید، نه گذر نسیم.

پ.لبخندم را به من برگردان در روزی که شنبه است، روز پنجم.

گاهی عامی باش

با تمام بی رمقی پاهایم در بدو بیدار شدن، دو ساعتی بعد شال و کلاه کردیم و در هیئتی زنانه به سمت جمهوری و بازار مکاره پروانه به راه افتادیم.

چقدر رنگ، چقدر آدم، چقدر چانه برای زدن!

مثل خیلی از زن های دور و بر مظنه می پرسیدم و ابرو بالا انداخته و با قیمتی که از بازار بزرگ داشتم مقایسه می کردم. خنده ام گرفته بود و از زن بودنم لذت می بردم.

برای اولین بار بود که حساب جیبم را داشتم.

القصه که دست پر و با روحی شاد از خرید به منزل مادری برگشتم...

پ1.مدت ها بود نه رویای صادقه به سراغم می آمد و نه آخر هفته ای نسبتا خوب.

پ2.منظور از رویای صادقه قطعا خرید از جمعه بازار نیست!

وقتی انگشتات نباشه،مو...

هر شب می بافتم و هر صبح بازش می کردم. دیگر نیازی به شانه کردن نبود. اما امروز صبح با آرامش شانه زدم. انگار یک جور وداع باشد.

خودم را در آیینه نگاه کردم. موهای کوتاه، ناخن های از ته گرفته شده، فقط یک اسب می خواهم...

پ.برنج تمام شده بود. پنج کیلو خریدم، پرسیدم سنگین نیست? برش داشتم و راه افتادم.

سنگین بود. اشک ها آمدند باز. چقدر بیشعورند و وقت نشناس.

هر وقت دستم سنگین می شود، یادم می افتد من یک زن هستم و بعد می آیند. 
پررو می شوم. با همان بار سنگین می روم و نان روغنی می خرم. باید خوشمزه باشد، باید بند بیایند این قطره های احمق.

می رسم خانه ام. قیمه حاضر است با ظرف سالاد و گرسنگی من. می خندم. مامان می خندد و می گوید مبارک باشد اما سشوار ساده می کشید بهتر می شد. می دانم در دلش می گوید وحشی شده ای...

ذره ذره کم میشم،گم میشم.

انگار اصلا نیستی...

دنبال یک عکس خوب می گشتم. 

همه جا هستی، هیچ جا نیستی.

دلم تنگ شد،خیلی.

پ...

این فصلِ با تو بودن و دور از تو بودن است...

محمد_شفاعتی_فر

سال هاست ساعت نمی بندم

"در دنیای تو ساعت چند است?"

یک عاشقانه ی بشدت آرام.

فیلمی که می خواستم با تو ببینم.

نبودی، تقدیر این بود.

تهران می میرد

و گاهی سایه ها زیباترند.

 مسحور کننده

با ابهت.

شاید باید در تاریکی ماند و مجذوب شد و 

به وقت طلوع، چشم بست و به خواب رفت.

چاشنی کن، آغوشت را

اینکه وقتی نگرانی، وقتی ترس داری، کسی بگوید کنار تو هستم. پشتت گرم، دلشوره نداشته باش.

اینکه بگوید همه چیز درست می شود، همه چیز را درست میکنم فقط...

فقط تو غصه نخور.

مرا بیامرز

حلوا درست کردن یعنی دور همی سر قابلمه.

یعنی گوش دادن به زیارت، یعنی گریه های مامان.

حلوا یعنی خواهرجوجو از اتاقش بیاید بیرون،بو بکشد،مست شود و بنشیند به لیسیدن قابلمه و قاشق های خسته.

حلوا یعنی مامان دلش گرفته، آرزو دارد،دعا دارد...

و من...

من کمک کنم در هم زدن،کمک کنم در شکل دادن به بشقاب های پرشده، ظرف بشویم و تمام مدت فکر کنم به...

بماند.

روز بیست و دوم

نیت کردم شعری بگویم.

قلم به دست گرفتم و

طرحی از تو زاده شد...