کن عابراً

...(لطفاً زودتر تمومش کن)

این یعنى دارم پیر مى شوم و بابا حواسشان به صورتم است...

گور سرد

آدم ها در راهرو مترو تنه مى زدند و مى گذشتند. دستش درد مى گرفت دلش تیر مى کشید.

آدم ها در قطار به دستش فشار مى آوردند، دلش به داد مى آمد.

آدم ها نگاهش مى کردند، مستقیم در چشمانش. آنهارا مى بست.

به خیابان رسید. مدام مى شنید "تنهایى فواره در خالى میدان ها". 

دهانش را باز کرد، باید فریاد مى کشید. صدایش گم شده بود...

سه سه

سال هشتاد و شش بود آخرین بارى که آسمان تهران بدون تبعیض بر تمام سطح شهر برف بارید، تا امسال.

از یک سنى به بعد برف فقط سفید است و سرد.

خیلى سرد...

به قدر هسته خرمالویى دوستت دارم و توچه مى دانى بزرگى دوست داشتنم را

از نیمه آبان گذشت و باران نبارید.

به خیالم زمین در حال مُردن است و ما سیاه پوشان سرزمینى مى شویم که در خود دفنمان خواهد کرد.

ما عزاداران پیش مرگى هستیم که خود کمر به کشتن  مادرمان دادیم...

پنبه زنى

چقدر آسمون امروز دلبرِ...

پنجره را بستم تا انگورم را با کسى قسمت نکنم

در روز یکشنبه

زن لباس مى شوید

روى بند به باد مى دهد

اسفناج پاک مى کند

ظرف ها را به آب و دست هایش مى سپارد و زانوى دردناکش را مى بوسد وقتى

صداى اذان همسایه به گوش مى رسد...

نادرجان

رفت پیش صاحب جدیدش...

فصل پنجم

به تاریخ سوم مرداد ماه سال هزار و سیصد و نود و شش هجرى شمسى.

به وقت طلوع، صدایم کن

اینکه می‌گویند زمان مرهم است بر خیلی از زخم‌ها درست نیست. خاطرات تٲثیرگذار به زعم من، فراموش نمی‌شوند. با آنها زندگی می‌کنی. گوشه‌ای از روزمرگی‌هایت نگهشان می‌داری. اگر خوب باشند که تلخی امروزت را تعدیل می‌کنند، پس چه بهتر که مدام در ذهنت تکرارشان کنی. اما اگر غم باشند، اگر زخم باشند، باید کاری کرد که دورتر شوند. در ماندگاریشان شکی نیست اما در کمرنگ کردنشان هم دستی باید جنباند.

لازم است گاهی عکس‌ها پاره، آهنگ‌ها حذف و چیزهایی دور انداخته شوند.

پ۱.راحتیِ دو نفره‌ی تخت‌خواب شو را فروختم، بعد از دو سال خدمت صادقانه‌اش.

فروختم به پسرِ عبدلی معروف.

پ۲.این تخت دو سال تمام تنهایی را به رخم می‌کشید، پس شب‌های زیادی روی زمینِ سفت صبح می‌شد تا دهن‌کجی محکمی به او شود...

*کجا ممکن است پیدایش کنم

آدم است دیگر، یک وقت دلش می‌گیرد حوصله‌اش تنگ می‌شودو دنیایش تاریک، حوصله‌ی هیچ‌کسی را ندارد بی آنکه بداند چرا.

گاهی هم دقیقاً می‌داند چه مرگش است اما زبان گفتنش را ندارد، حتی به نزدیک‌ترین کسی که دارد.

آدم که اینطور می‌شود، آدم‌های دیگر باید درک کنند. خورده نگیرند. برنخورد بهشان.

خلوت، سکوت، گریستن...خوب می‌کنند حتماً.

به قول نمی‌دانم کی در کتاب "تیستو":

اگر گریه نکنی، اشک‌ها در دلت یخ می‌زنند.

*کتابی از هاروکی موراکامی

ممنون که یادت هست، توت فرنگى دوست دارم

آن مرد،تنها آمد.

آن مرد یک کیک آورد.

آن مرد بعد از دو ساعت رفت.

با سواد شدنت مبارک

تموم شد عشقم

Hero

موتور دوست دارم. می‌دونم مناسب من نیست،اصطلاحاً در شٲنم نیست، ولی لذت غریبی داره سوار شدن و ویراژ بین ماشین‌ها.

دستاتو باز کنی و بادو بغل بگیری...

غم فرزند ناخلف شادی است

می‌دانست گل دوست دارد. سی‌دی‌های کارتونی موردعلاقه‌اش را هم خریده بود.

زمان زیادی را دویده بود برای دیدن لبخندش، برای حظ بردن از برق چشمانش...

 یادش نبود اما نامردی پابرجاست! که توجیه هست برای نبودن پسرک- که "توجیه" یادش رفته بود به راننده خبر دهد؛ با سرویس رفته است!!-

خیابان به‌اندازه کافی طولانی نبود برای گریستن...

پ.در ورودی مترو

مرد دست زن همراهش را بوسید، به او لبخند زد و رفتنش را تماشا کرد.

 او نمی دانست زن تمامی‌اش را روی لبان او جا گذاشته است...

بغلم کن

از جنگیدن خسته‌ام...

نترس، زمین گهواره ی امن ماست

یکی بود،یکی...

یکی نیست.

/////\\\\\

پ. با بسم الله شروع کردم، با خنده.

که مامان امر خیر است و جریان خواستگاری. 

چنان چهره اش تغییر کرد که انگار خبر داده باشمش دچار بیماری مهلکی شده ام. سریع گفتم برای خواهر کوچک ان شاالله.

خودش را جمع و جور کرد و...

مامان نمی داند چطور مرا ذره ذره می کشد.

عادت می کنم، شاید در زندگی بعد

غروب جمعه کبود است

درد دارد

تیر می کشد...

Breaking

گفت می گذاری انگشتان پایت را لاک بزنم?

حوصله نداشتم، رنگش را هم دوست نداشتم. زد.

آمدم خانه دیدم هنوز دوتا از لاک پاکن هایم مانده است. لاک پاک کن ها کنار همان لاک قرمزی بود که زمانی دوستش داشتم.

بعضی از خاطرات فراموش می شوند، یعنی باید فراموش شوند و تو فکر می کنی موفق بوده ای اما...

آخرین ها همیشه کار خود را خوب بلد هستند. مثل آخرین نقاشی که کشیدی، آخرین نخی که دود کردی، آخرین باری که لاک زدی. آخرین باری که می خواستی زیباتر دیده شوی...

الحمدالله

دیشب تو را به خواب دیدم...