شب چندم از چندمین هفته

جایی خواندم که همه ی آدم ها شادی می آورند، بعضی ها با آمدنشان، بعضی ها با رفتنشان.

اما من می گویم بعضی ها آمدنشان رنج است، ماندنشان غم، رفتنشان مرگ ...

انقلاب

از پنج شنبه بیزارم.

دلتنگ ترین روز هفته...

از من دریغ نکن،حتی نقطه ها را

دارم یاد می گیرم در تعامل با آدم ها به دانسته هایم اکتفا نکنم. انسان موجود پیچیده و غیرقابل پیش بینی است.

جای دور نرویم، همین مادر از جان عزیزترم این روزها مرتب در ذهن من علامت تعجب و سوال ترسیم می کند.

همین مامانی که مرتب از رنگ موهای من شاکی بود، دیشب در کمال ناباوری گفت که چقدر این رنگ به صورت من می آید و اصلا چرا می خواهی مشکی اش کنی?!

نگفتم که از بس شما شکایت کردی. ریشه موها را نشانش دادم و گفتم خب موهای من تیره است و ...

مادرها کلا موجودات نگرانی هستند. وقتی یک نفر از من تقاضای ازدواج کرد، مامان سرزنشم کرد که نباید می گفتی مطلقه هستی و برسر حرفش محکم ایستاد که هیچ مردی با نزدیک شدن به من نیت خیر ندارد.

نفر دوم که درخواستش را با من مطرح کرد، مامان تغییر رویه داد و باز محکومم کرد که چرا نگفتی جدا شدی??اصلا چرا گفتی مجردی?!!

یاد گرفته ام در مقابل او فقط سکوت کنم. حق را به او بدهم و توانم را بگذارم برای جنگیدن با بقیه آدم ها. 

آدم های عجیب، دنیای وحشی...

پ.رئیس چاپخانه می پرسید رأی می دهم? پرسیدم شما چطور? گفت بله خانوم،به انگلیسی ها :)

می گفتی لذت، می شنیدم رنجی ابدی

بیدار می شوم از دردی که در جانم فریاد می کشد.

کورکورانه تاریکی خانه را قدم می زنم و

به آغوش های نابالغی فکر می کنم که قربانیان خود را امشب و هرشب به قتلگاه خواهند برد...

من آن انار، تو باغبانی دل شکسته

دست دراز می کنی به سمت درخت انار

در اوج تابستان.

می چینی،

میوه پوک است...

پ.به بهشت می رود دختری که با درد جان داد؛ در ساعت سه صبح.

ساعت برنارد

گاهی وقت ها هم هست که بلبل می زند زیر آواز نه از خوشی.

می خواهد ببیند آن اطراف کسی جوابی برای چه چهه زدن دارد یا اینکه جز دیوارها که هر روز نزدیک تر می شوند، همدمی نیست.

پ.خواب گریزپاست

و چشمانم

در انتظار بیعت.

سپندارمذ

بانوی زمستان

در شنبه ای که شروع او است

قد راست می کند و دلش

 نه شور می زند نه ماهور...

همنشینی رنگ ها

*سلام،چطوری?

/بد.

*کجایی?

/انقلاب، هستم تا دو ساعت دیگه.

*تا دو ساعت دیگه اونجام.

پ.و نعمت دوست خوب.

یک مشت گل یخ

گاهی وقت ها هم هیچ نباید گفت.

تنها خیره شوی و تمام دلتنگی ات را در همان نگاه، غرق کنی.

خفه شو دل جان.

یک روز صبح باید همت عالی را متعالی سازم و به سمت بهترین کله پاچه ای که در این شهر است بروم.

باید بروم به سوی تجربه نکردنی های نفرت انگیز زندگی ام.

دنیا باید جای قشنگی شود برایم...

سفر و فراموشی؛ مدهوشی

 

زندگی پر از سوء تفاهم است وقتی زن باید بشنود و مرد باید لمس کند.

زن نمی شنود، مرد لمس نمی کند و درد مشترکی آغاز می شود وقتی هیچ کدام از رمز خلقت دیگری چیزی نمی دانند، چیزی نمی فهمند...

خیابان ارامنه، متری شش و نیم

شب گذشته اندکی به خواب رفتم و الان که پشت میزم در دفتر انتشارات نشسته ام بسیار خسته و خواب آلوده ام.

در ساعت استراحت هستیم. سرم را می گذارم روی میز و چشمانم را می بندم. صدای شستن ظرف های ناهار از آشپزخانه می آید.

صوت آب شیرین است، خواه رودخانه باشد خواه شیر دستشویی.

"ما از رگ گردن به شما نزدیک تریم." همکار می پرسد چرا از ضمیر جمع استفاده شده است و چرا خیلی جاها خدا به صورت سوم شخص در قرآن یاد می شود?

سرم را بلند می کنم و باهم در این مورد حرف می زنیم.

یادم بماند که نزدیک من است، نزدیک تر از رگ گردن.

چشمانم را می بندم.

ک مثل کابوس

...

تیغ را برداشت. شلوار نخی گشادم را برید.

 گذاشتش روی رانم، روی پای راست و عمیق کشید.

خون همه جا را سرخ کرد...

پ.بیست و پنج بهمن

ماه پیشونی هم نشدیم!

دستان کوچکش را می گذارد روی صورتم و میگوید:

چرا چند وقته نمی خندی?

لبخند می زنم و از او می شنوم:

همیشه بخند.

پ.به این  فکر می کنم چقدر سخت است آدمی از درون یخ زده، خنده های گرمی از خود به جای بگذارد.

دریا باید موّاج باشد

یک زمانی فکر می کردم "مال کسی بودن" حسی دارد شبیه بردگی.

الان فکر می کنم "مال کسی نبودن" یعنی یک جور بی هویتی.

می دانم هر دوبار اشتباه کرده ام اما...

پ.هنوز به تنها بودن ایمان نیاورده ام...

لبخند به سادگی دو تقطه پرانتز نیست عزیزکم.

رفته بودیم وزارت ارشاد، وزارت ارشاد با آن همه راهرو با آن همه اتاق.

کارمان که تمام شد، مردی سیاه پوش با عینک دودی با نگاهی گذرا از کنارم عبور کرد.

چه لذتی دارد بی محلی کنی به کسی که عادت دارد به توجه مردم!

به همکار جوانم گفتم او که دست در جیب می گذرد حامد بهداد است. سرخوش شد و التماس که بیا از من و او عکس بگیر. نگرفتم. خواهش از او، امتناع از من.

 بازیگر خیابان کمال الملک را قدم می زد تا سوار تاکسی شد. همکار برایش دست تکان داد، او هم بی جواب رد نشد.

نگاهش نکردم. حامد بهداد را همیشه دوست داشتم، اما نگاهش هم نکردم...

پ.کمتر از یک دقیقه بعد از عبور تاکسی بود که حالت تهوعی شدید از خودم در وجودم پیچید. چقدر بدجنس بودم که به همکار جوان و شادم برای ثبت لحظه ای از شور کودکیش کمک نکردم.

من فرزند ناخلف تو نیستم

بعضی روزها، بعضی شب ها، خاطره ها صف می کشند که هر کدام درحدتوان خود، ضربه ای بزنند و بروند پی کارشان که انگار کارشان همین دق دادن است.

آخ که امروز از آن روزها بود و امشب از همان شب هاست...

نقطه

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

Memento

برای فراموش کردن باید خیلی کارها نکرد.

مثلا روزها را نباید شمرد.

عکس ندید، صدا نشنید.

باید گوشی را دستت بگیری و یکی یکی تمام عکس ها را حذف کنی. شاید سخت ترین مرحله همین باشد.پاک کردن، پاره کردن.

باید نخوانی، ننویسی. خاطره بازی نکنی.

حواست باشد توی خیابان کسی را شبیه او فرض نکنی. یادت برود او چه غذایی دوست داشت یا کدام آهنگ کیفش را کوک می کرد.

یادت نرود که یادت برود او روزی وجود داشت.

دیوونگی

همه ی لذت رژ لب قرمز زدن اینه که یکی رو ببوسی و جای لب هات بمونه روی گونه هاش...

پ.نوزده و کامنتی غریب.