مسجد فاٸق

بعد از هزار و اندی سال، دیشب مسیرم به مسجد فاٸق خورد. مسجدی که چند سالی است آرامگاه چند شهید هم شده است.

نماز مغرب، مسجد پر شده بود از خانم‌هایی که بهمراه داشتن سجاده و چادر سفیدشان حاکی از این بود که مهمان هر شبه‌ی آنجا هستند.

در نماز اول روی هر موضوعی متمرکز بودم الاّ صدای امام جماعت.

فکر می‌کردم به نان‌سفیدهایی که گرفته‌ام و ساندویچ تخم‌مرغی که شام امشب می‌شود.

به ملزومات خانه‌ی نو و اینکه کاش زودتر تابستان بیاید. چندشنبه بروم برای گرفتن آمپول‌ها و ای وای اینبار از آن دفعات سخت است.

نماز تمام شد و گرسنگی چنان به معده‌ام فشار آورده بود که دلم می‌خواست عشا را به امامت خودم اقامه کنم. آقای حسینی -همان حاج آقای اخلاق در خانواده- خبر از روز خسته‌کننده‌ی من که نداشت، صحبت از بلاهای زمینی می‌کرد که اتفاقا یکی از آنها قسمت من است، بیماری جسم.

من که شاکرم بارالها، اما قول نمی‌دهم باز گذرم به این مسجد بیفتد!

موی دم اسب

آلبوم فیلم "بادیگارد" را پلی می‌کنم و روی قطر تخت دراز می‌کشم با دستانی آویزان.

زمین را لمس می‌کنم. یاد درس هندسه می‌افتم که قسمت "رسم" را دوست داشتم، وقتی با پرگار، گونیا و نقاله می‌افتادیم روی کاغذ تا در نهایت از میان آن‌ همه خطوط شکلکی زیبا به دنیا بیاید.

سرم را روی تخت فشار می‌دهم. سعی می‌کنم به چیزی فکر نکنم.

آرشه را روی ویالون می کشد، آرشه را روی دلم ...

مرا اسیر بازوانت کن

موسیقی گوش می‌دهم و به حرمت باران فکر می‌کنم، به لطافت جوانه‌های بهاری و به گرمی آغوش تو...

می‌دانی، چیزهایی هستند که مرا به جنون می‌رسانند. چیزهایی مثل صدای مخمل‌گونه‌ی علیرضا قربانی، موسیقیِ نامردِ کارن همایونفر و ...

چه اهمیتی دارند همه‌ی این‌ها، جز آغوشت.

به آواز باد گوش بسپار٭

با یک دست پلوماهی را در دهانش می‌گذاشتم و با دست دیگرم کتاب را نگه داشته بودم و سه فصل آخر را می‌خواندم.

چهل فصل است اما به‌نظر من فصل سی و نه همان پایان کتاب بود.

از میان خط‌های پایانی جایی نوشته بود "گاهی می‌خواهم گریه کنم، اما اشکم نمی‌آید."

یادم آمد چیزی شبیه این در پست آخر وبلاگم نوشته بودم.

آدم‌ها و دردهای مشترک...

پ.ممنونم از هدیهٔ خوبت.

٭هاروکی موراکامی

آموکسی‌کلاو،هر هشت ساعت عزیز دلم.

دروغ بوده است اگر به کسی گفته‌ام زمان همه چیزی را درست می‌کند، که مرهم قلب شکسته است، که آب سردی است بر آتش دل.

دروغ گفته‌ام.

چیزهایی درون آدم نفوذ می‌کنند که تنها مرگ، راه نجاتی است از آشوبشان.

نفوذ می‌کنند، پیش می‌روند تا ذره ذره نابود شوی.

غمگینم، آن قَدَرها که دیگر اشک هم نمی‌ریزم.

به رقص دود خیره می‌شوم و می‌سوزم برای دلی که مدام می‌لرزد...

دستامو بگیر

اضافه وزن هدیه‌ی ناخوشایند دوران بیکاری و مریضی است که با من مانده است. 

پیاده‌روی خسته‌ام می‌کند و به لطف تشخیص دکتر ورزش هم برایم خوب نیست.

روزها با سرگرمی‌های کوچک -و به‌زعم بقیه بیهوده- می‌گذرند.

یخچال خانه را اغلب خالی از اقسام شیرینی‌جات می‌گذارم تا بیداری‌های نابهنگام شبانه مرا به سمت آشپزخانه هدایت نکنند.

دلم برای نوشتن تنگ است اما به محض گرفتن قلم در دست، ذهنم می‌شود زمینی بایر.

همیشه دلم می‌خواست نقاش شوم، کمی نویسنده و عکاسی با شات‌های متفاوت.

هیچ‌کدامشان نشدم. به این فکر می‌کنم دهه چهارم زندگی برای آدم شدن دیر نیست؟

چرا تمام نمی‌شوند این شب‌ها؟!

غمگینم

درست شبیه زنی که کودک تبدارش را ازو ربوده‌اند...

لاجورد

هجده سال دوستی با پروازی به ۱۱۶۷۳ کیلومتر آن طرف‌تر از پایتختی که هستم پایتختی که نیستی، تمام می‌شود؟

دلم گرفته است از رفتن بی صرفِ زمانی برای آخرین آغوش، آخرین بوسه و آخرین اشک‌های احتمالی...

پ۱.همیشه کسی هست که ترکت کند، که تکه‌ای از تو را با خودش ببرد.

پ۲.به فروشنده گفتم که هدیه‌ای خاص می‌خواهم برای یک دوست.

 در جانمازم جاماند آن یادگاری خاص، بلکه‌م روزی برگردی...

کوچهٔ اختر

هفت سال گذشت.

در تاریکی خزیده‌ام زیر لحاف و مرتب خانه‌ای را تصور می‌کنم که

 هفت سال می‌شود تمام دنیای یک آدم...

پ.روزی مسیح را به تصویر می‌کشم.

کابوس‌های هرشبه

بچه بود، در حال مرگ.

سعی می‌کردم تنفس مصنوعی بدهم، سعی می‌کردم زنده‌اش کنم. دست‌هایم را روی قفسه سینه‌اش گذاشتم و فشار دادم. صدای شکستن دنده‌هایش خواب از سرم پراند...

Gold Malboro

آدمیزاد گاهی باید پاهایش را بغل بگیرد،

 جنینی شود گریان روی تختی تاریک و گریه کند که چرا دیگر در رحم مادرش آرام نخوابیده است...

از تهران تا پاریس، از هفت تا هشتاد سال

صدای اذان می‌آید.

در تاریکی خانه نشسته‌ام، خیسِ باران.

موهایم را چنگ می‌زنم و به نزدیک‌ترین چیزی که دستم می‌رسد مشت می‌کوبم.

حس می‌کنم به زودی انفجاری عظیم در من رخ خواهد داد. بیش از گنجایشم از غم انباشته‌ام، از نفرت.

انگار همهٔ آدم‌های دنیا گوشهٔ تبرزینشان را آرام و بی‌وقفه بر پوست تنم می‌کشند.

جنگنجوی خوبی نیستم...

پ.دست‌کم تو غمگین لبخند نزن، تنها تو.

امشب چرا "به رنگ ارغوان" پخش شد؟

روی یک قالیچه نشسته‌ام تکیه داده به شوفاژ که مامان می‌آیند و شروع می‌کنند از زن برادر جاری عمه‌خانوم صحبت کردن.

خیره شده‌ام به دهان مامان وحواسم جای دیگریست. 

شاید به مردی فکر می‌کنم که نگاهش غم است، کلامش غم است و وقتی می‌خندد هوا ابری می‌شود، باران می‌گیرد.

مامان سکوت می‌شوند. حتما حرف‌های خنده‌داری زده‌اند که در حال لبخندند.

می‌خندم...

سه‌شنبه بلاتکلیف است

میانه هفته است

مرا بنواز!

با سرانگشتان هم‌خوابه‌ی "قانون"،

و پنجه هایی که

در قامت "چنگ"

کهنسالی ام را به آغوش می کشند...

غم فرزند ناخلف شادی است

می‌دانست گل دوست دارد. سی‌دی‌های کارتونی موردعلاقه‌اش را هم خریده بود.

زمان زیادی را دویده بود برای دیدن لبخندش، برای حظ بردن از برق چشمانش...

 یادش نبود اما نامردی پابرجاست! که توجیه هست برای نبودن پسرک- که "توجیه" یادش رفته بود به راننده خبر دهد؛ با سرویس رفته است!!-

خیابان به‌اندازه کافی طولانی نبود برای گریستن...

پ.در ورودی مترو

مرد دست زن همراهش را بوسید، به او لبخند زد و رفتنش را تماشا کرد.

 او نمی دانست زن تمامی‌اش را روی لبان او جا گذاشته است...

کاش صورتی نپوشیده بودم

دیشب توی رختخواب همش به این فکر می کردم که فردا سیزدهم آذر یک خبری بوده که به یاد ندارم.

تولد کسی هست حتما و چقدر بد که فراموش کرده ام.

صبح که چشمانم باز شد دوباره شماره سیزده شروع کرد به رژه رفتن. خدایا امروز چرا دلم آشوب است، چرا یادم نمی آید...

بعد صبحانه بود که مامان گفتند روز بیمه است.نخواستند لابد مستقیم بگویند سیزده سال پیش سیزدهمین روز آذر تو عقد کردی...

چقدر بچه بودم،چقدر پدرجان بودند، چقدر نجمی جون می رقصیدند. چقدر آقای امجد سر خطبه خواندن مزاح می کردند.چقدر دلم می خواست زودتر تمام شود و لباس هایم را بکنم و با پیژامه بخزم زیر پتو.

چقدر خسته ام.

پ.من ناشکر نیستم،تجربه بود گرچه تلخ.

پانزده ثانیه

روزی هزار بار

به قدر پانزده ثانیه

زندگی مچاله می شود

در دستان زنی که سرما از مغز استخوانش گذر کرده و

روح او را در آغوش ناپاک خود کشیده است.

روزی هزار بار

هر بار به قدر پانزده ثانیه

زنی در خود جیغ می کشد...

و پائیزی که با من قهر است

امشب ماه در درخشان‌ترین حالت خودش بود و تا سی و دوسال دیگر تکرار نخواهد شد.

مامان حساب می‌کردند من چند ساله می‌شوم، خبر ندارند که حتی دلم نمی‌خواهد تا سال دیگر هم زنده بمانم.

پ. خدا برایم نسخه پیچیده است

سراسر درد...

بغلم کن

از جنگیدن خسته‌ام...

سردم است

تب دارم ، دچار هذیان نوشتن.

دستمالی نمدار بیاور 

بکش روی کلمات 

و مرا

پاک کن...