∞

زیر پنجره دراز کشیده ام و به آسمانى پاره پاره نگاه مى کنم. نسیم به لطافت نوازشى آشنا، مى وزد.

تمامى سعى ام را متمرکز مى کنم بر فکر نکردن به هیچ چیز  که این خود فکر کردنى بینهایت است.

هیچ چیز تماماً همه چیز است و گریزى نیست از توقف افکارى که حول این محور، تحت تلاشى مذبوحانه به زنجیر کشیده مى شوند.

چشمانم را مى بندم تا از نوازش پرورگار سیراب شوم...