دیگه از سطل‌های آشغال عکاسی نمی‌کنم رفیق

 

گویی هم‌سنِ تعلیق شده‌ایم؛ نسلی که نه مجاز به تصمیم‌گیری قطعی است و نه امکان رها کردن دارد. نه جنگ تمام می‌شود که صلحی بیاید، نه بحران آن‌قدر کامل است تا تکلیف روشن شود. زمان می‌گذرد، با شتاب و بی‌رحم، اما پیش‌ نمی‌رویم؛ شبیه صفی طولانی که حرکتش نامحسوس است و خروج از آن ممکن نیست.

ما یاد گرفته‌ایم برنامه نریزیم، دل نسپاریم و حتی امیدوار نباشیم. تعلیق نه تنها ابعاد سیاسی یا اقتصادی را دربرگرفته بلکه میان روح و روان‌مان نفوذ پیدا کرده‌است. تصمیم‌ها عقب می‌افتند، رابطه‌ها نیمه‌کاره می‌مانند و زندگی به حالت انتظار درآمده است. این شاید فرساینده‌ترین شکل زندگی باشد؛ زنده ماندن در وضعیتی ناپایدار...