So close

هوای سرد و تهران و شب.

کوچه هایی که تمامی ندارند و من که مدام یک موسیقی را گوش می دهم.

حس مالکیت مطلق. تهران برای من است.

بروم، بروم و این شب و این خیابان های خلوت و تاریک تکرار شوند.

دستانم را در جیب هایم پنهان کنم، بینی ام را در شالی دستباف فرو کنم و حض کنم که چه اندازه دلم تنگ نیست.

هوس لبوی داغ سر چهار راه دیوانه ام کند و تجربه ی بار اول خوردنش لب جوی ولیعصر سرخوش.

سیر شوم، از همه چیز. از نداشتن، از داشتن و نیرویی مرا ببرد بالای اولین پل عابر پیاده و همان بشود پل پرواز...