O2

بی خوابی و این نفرت که از قلبم تا چشم هایم دویده است.

تا مشت هایم که بکوبم به سینه ی نمی دانم چند نفر.

تصور اینکه چطور آدم ها در مقدس ترین جای دنیا به دست هم نوعانشون کشته شدند، چند روز و شبی است که رهایم نمی کند. چنگ می زند به دلم. غم روی غم. درد کنار درد. 

گازی که شنیده ام رها کرده اند و مردم در اثر استشمام بی حال و افتاده اند...

آخ خدا خدا...

این بشری است که خلق کردی.